BJJ

Brazylijskie jiu-jitsu (BJJ, inne nazwy: Gracie Jiu-jitsu lub Machado Jiu-Jitsu) to sztuka walki wywodząca się z jiu-jitsu, zapasów i judo, która wyróżnia się naciskiem na walkę w parterze.

Charakterystyka dyscypliny
BJJ obejmuje walkę w stójce, zwarciu i parterze. Podstawowe dwie formuły walki w BJJ to:

walka w gi (kimonie),
walka bez gi (Submission wrestling)
Brazylijskie jiu-jitsu koncentruje się na walce z jednym przeciwnikiem. Celem walki jest pozbawienie przeciwnika możliwości ruchu. Walka w brazylijskim jiu-jitsu odbywa się głównie w parterze. Taktyka polega na sprowadzeniu przeciwnika do parteru i unieruchomieniu go. Zakończenie walki następuje po poddaniu się przeciwnika. Zawodnicy brazylijskiego jiu-jitsu walczą w zwarciu, co ma uniemożliwić przeciwnikowi np. w MMA wykonanie zamachu przed uderzeniem.

Brazylijskie jiu-jitsu opiera się na chwytach. Dominują w tej dyscyplinie dźwignie, duszenia oraz inne techniki unieruchamiania przeciwnika. Uderzeń się nie stosuje. Ćwiczą je jednak zawodnicy przygotowujący się do turniejów MMA. Stosuje się też rzuty mające na celu sprowadzenie przeciwnika do parteru. Chwyty w parterze często wykonuje się nogami poprzez zahaczenie lub objęcie części ciała przeciwnika. Jednym z elementów charakterystycznych dla brazylijskiego jiu-jitsu jest tzw. garda. Garda polega na objęciu nogami przeciwnika stojącego lub klęczącego przez zawodnika leżącego. Stosuje się też tzw. dosiad, który polega na siedzeniu okrakiem na leżącym przeciwniku.

Ponieważ brazylijskie jiu-jitsu opiera się na chwytach, koncentruje się na walce z jednym nieuzbrojonym przeciwnikiem. Przydaje się, gdy zachodzi potrzeba unieruchomienia przeciwnika i pokonania go bez wyrządzenia mu poważnego uszczerbku na zdrowiu (duszenia, dźwignie). Brazylijskie jiu-jitsu cały czas się rozwija i dostosowywuje do realiów dzisiejszych zagrożeń. System opracowany przez Graciech powstał również z myślą o samoobronie. Nie ogranicza się jedynie do chwytów i dżwigni w parterze, ale również przygotowuje do obrony przeciwko uderzeniom ostrym narzędziem (walory tego systemu doceniła policja i wojsko). Jednakże zawodnicy ćwiczący pod kątem rywalizacji sportowej nie ćwiczą pewnych technik, które, choć brutalne (np. kopnięcie w krocze, cios w oczy, ciosy kantem dłoni), znajdują zastosowanie w samoobronie. Nie trenują też walki z wieloma przeciwnikami.

Brazylijskie jiu-jitsu wykształciło własną tradycję. Tradycję japońską się odrzuca, istnieją natomiast elementy charakterystyczne dla kultury Brazylii: naszywki z symbolami narodowymi Brazylii, używanie tatuaży będących wyrazem specyficznej religijności Brazylijczyków. Często nie ćwiczy się w tradycyjnym stroju do jiu-jitsu (tzw. gi), a w spodenkach i w koszulce. Nie ma znanej ze stylów tradycyjnych pracy nad doskonaleniem jednej techniki oraz rozwojem duchowym (ćwiczenia koncentracji etc.).

Brazylijskie ju-jitsu zawdzięcza swą obecną popularność kilku czynnikom. Przede wszystkim, ważną rolę odegrała skuteczność zawodników tej dyscypliny w turniejach MMA. Dalej, brazylijskie ju-jitsu nie jest obciążone wschodnią tradycją, obcą mentalności Zachodu. Techniki brazylijskiego ju-jitsu stwarzają złudzenie prostych. Także przeznaczenie na walkę dużej części treningu znajduje uznanie u młodzieży, która może się wykazać w bezpośredniej rywalizacji.

Historia
Jednym z uczniów Jigoro Kano, sławnego mistrza ju-Jutsu był Maeda Mitsuyo, znany także jako Count of Combat.

W roku 1914 Maeda Mitsuyo, posiadacz stopnia 5 dan w judo, który wcześniej startował w profesjonalnych turniejach zapaśniczych w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, na Kubie, w Panamie i Meksyku, osiedlił się w Brazylii. Około roku 1919 Maeda uczył 17-letniego Brazylijczyka Carlosa Gracie mieszanki judo Kodokan i amerykańskiej walki catch-as-catch-can.

Maeda określał sztukę, której nauczał, "jiu-jitsu" i to określenie zostało w nazwie nowo powstałego stylu. Mitsuyo został wykluczony z Kodokanu przez Jigoro Kano za niezgodne z zasadami Judo, walki za pieniądze.

W roku 1924 Gracie otworzył komercyjną akademię sztuk walki, na początku w Belém a potem w Rio de Janeiro, a do jego uczniów należał młodszy brat Hélio, który od 1932 r. do połowy lat pięćdziesiątych był znanym brazyliskim zapaśnikiem zawodowym ( inni bracia Carlosa to: Osvaldo, Gastao Jr., Jorge). Synowie Hélio: Royce, Rorion i Rickson, kontynuowali pracę ojca i w latach dziewięćdziesiątych opracowali znane na całym świecie Gracie Jiu-Jitsu. Natomiast w tym samym czasie siostrzeńcy Carlosa Gracie wprowadzili w Stanach Zjednoczonych pokrewny styl zwany Machado Jiu-Jitsu.

Techniki brazylijskiego jiu-jitsu są często wykorzystywane w bojowych systemach walki wręcz (combat) oraz w systemach samoobrony. Jednakże większość z tych systemów różni się koncepcją walki od brazylijskiego jiu-jitsu, przejmując od tego stylu jedynie walkę w parterze, dlatego nie uważa się ich za bojowe czy samoobronne wersje brazylijskiego jiu-jitsu.

Brazylijskie jiu-jitsu w walkach MMA
BJJ stanowi podstawę wyszkolenia zawodników w walkach MMA (m.in. PRIDE FC, UFC) i Vale Tudo. Np. Paweł Nastula uzupełnił swoje wyszkolenie boksem i brazylijskim jiu-jitsu. Mirko "Crocop" Filipovic (kick-boxing) także regularnie trenuje brazylijskie jiu-jitsu i zapasy. Jest to tak zwany trening przekrojowy (ang. cross training). Brazylijskie jiu-jitsu stanowi jeden ze składników takiego treningu.
Źródło WIKIPEDIA